8 سپتامبر 2022- در یک مطالعه اخیر که در مجله ی Nutrition منتشر شده است، محققان اثرات مکمل taurine را بر روی نشانگرهای زیستی استرس اکسیداتیو در زنان بررسی کردند.
پیری یک فرآیند فیزیولوژیک برگشت ناپذیر است که با تغییرات عملکردی و ساختاری در سطوح سلولی، بافتی و اندام همراه است. این فرضیه وجود دارد که اختلالات مرتبط با سن در نتیجه ی اثرات تجمعی گونههای فعال اکسیژن (ROS) رخ میدهد که منجر به آسیب سلولی میشود. تشکیل بیش از حد ROS باعث استرس اکسیداتیو می شود. به حداقل رساندن آسیب ناشی از ROS اضافی به ساختارهای سلولی می تواند از بیماری های مرتبط با پیری مانند فشار خون بالا، دیابت، تصلب شرایین و بیماری های قلبی عروقی و عصبی جلوگیری کند.
تائورین، یک اسید آمینه ی نیمه ضروری، و یک آنتی اکسیدان موثر است، زیرا اسید هیپوکلرو تولید شده توسط لکوسیت ها را در طول التهاب خنثی می کند. خواص آنتی اکسیدانی آن می تواند به طور مثبت به یکپارچگی و حفظ عملکرد میتوکندری کمک کند. پیش از این، یک مطالعه نشان داده بود که مکمل تائورین اختلال عملکرد میتوکندری را کاهش می دهد، در حالی که مطالعه ی دیگری اثر مهاری تائورین را بر تولید ROS نشان داد.
در مطالعه حاضر، محققان اثرات مکمل تائورین را بر بیومارکرهای استرس اکسیداتیو در زنان 55 تا 70 ساله بررسی کردند. این یک کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور شامل 24 زن بود که به مدت 16 هفته تائورین یا دارونما را به عنوان مکمل دریافت کردند. پیامدهای اولیه، تعیین سطوح پلاسمایی تائورین و نشانگرهای استرس اکسیداتیو بود.
پیامدهای ثانویه اندازه گیری آنتروپومتریک، ارزیابی سطح مواد معدنی پلاسما، و آزمایش ظرفیت عملکردی قبل و بعد از مداخله بود. شرکت کنندگانی که سیگاری یا، الکلی بوده و یا سابقه بیماری عروق کرونر قلب، بیماری مزمن کلیوی و بیماری های عفونی داشتند، از مطالعه حذف شدند. سیزده شرکت کننده(گروه GTAU)1.5 گرم تائورین و 11 نفر(گروه GC)1.5 گرم نشاسته ذرت را به عنوان دارونما دریافت کردند.
شرکتکنندگان تحت آزمونهای چابکی و تعادل پویا و اندازهگیری قدرت (تست قدرت گرفتن دست یا(HGS قرار گرفتند. نمونههای خون قبل و بعد از مداخله برای تعیین کمیت مواد معدنی، تائورین و نشانگرهای استرس اکسیداتیو جمعآوری شد. فعالیت سوپراکسید دیسموتاز (SOD) و گلوتاتیون ردوکتاز (GR) به روش اسپکتروفتومتری اندازه گیری شد.
شرکتکنندگان گروههای GTAU و GC در شروع کارآزمایی به جز سطوح تری گلیسرول، ویژگیهای مشابهی داشتند. ظرفیت عملکردی پس از مداخله در بین شرکت کنندگان در دو گروه بدون تغییر بود. قبل از مداخله، شرکتکنندگان گروه GTAU نسبت به گروه GC دریافت انرژی و پروتئین بالاتری داشتند. در طول مداخله، مصرف پروتئین برای شرکت کنندگان GC افزایش یافت و برعکس، در بین شرکت کنندگان GTAU کاهش یافت.
مصرف لیپید و کربوهیدرات قبل و بعد از مداخله بدون تغییر باقی ماند. مصرف عناصر ضروری (روی، سلنیوم، منیزیم و کلسیم) در بین اعضای GTAU قبل از آزمایش بیشتر بود. مصرف روی و کلسیم پس از شروع آزمایش کاهش یافت. سطح تائورین پلاسما در بین شرکت کنندگان در گروه GTAU به طور قابل انتظار افزایش یافت، در حالی که شرکت کنندگان GC چنین تغییراتی را نشان ندادند.
سطوح سوپراکسید دیسموتاز(SOD) و گلوتاتیون ردوکتاز(GR) در شروع مطالعه، در بین اعضای گروه GC بیشتر از اعضای GTAU بود. سطوح SOD پس از مصرف مکمل تائورین افزایش یافت و بیشتر از شرکت کنندگان GC بود. سطح GR در هر دو گروه پس از مداخله کمتر بود. سطح مالون دی آلدئید(MDA)، یک نشانگر پراکسیداسیون لیپیدی، در میان شرکت کنندگان GC نسبت به افراد GTAU افزایش یافت. در مقابل، افراد GTAU هیچ تغییری در سطوح مالون دی آلدئید پس از مداخله نشان ندادند، که نشان میدهد تائورین از افزایش پراکسیداسیون لیپیدی جلوگیری میکند.
محققان نتیجه گیری نمودند که مکمل 16 هفته ای تائورین منجر به تغییرات قابل توجهی در سطوح بیومارکرهای استرس اکسیداتیو می شود. غلظت تائورین پلاسما پس از مداخله کمتر از آنچه قبلاً توسط محققان مشاهده شده بود، افزایش یافت. در نتیجه، یافته های این مطالعه نشان می دهد که مکمل تائورین از طریق سطوح بالاترSOD پلاسما و سطوح پایین تر MDA، یک اثر محافظتی را اعمال می کند.نویسندگان معتقدند که تائورین ممکن است سیستمهای دفاعی آنتیاکسیدانی را تقویت کند و یک عنصر تغذیهای مناسب برای جلوگیری از آسیب اکسیداتیو مرتبط با پیری باشد.
منبع:
https://www.news-medical.net/news/20220908/The-effects-of-taurine-supplementation-on-biomarkers-of-oxidative-stress-in-women-aged-55-to-70.aspx